صفت شافیصفت شافی، یکی از صفات خداوند است که دلالت بر اِشراف بر یک چیز دارد. ۱ - واژهشناسیصفت «شافی (بهبودبخش/ شفابخش)»، اسم فاعل از مادّه «شفی» است که دلالت بر اِشراف بر یک چیز دارد. گفته می‌شود: «اشفی علی الشی ء»، آن‌گاه که بر آن اشراف یابد. و شفا (بهبود) نیز از آن رو شفا نامیده شده که درمان، بر بیماری غلبه می‌کند و بر آن اشراف می‌یابد. «خداوند، مریض را شفا داد»، یعنی: او را عافیت داد. ۲ - شافی در قرآن و حدیثدر قرآن و حدیث، واژه شفا، گاه به معنای درمان بیماری‌های جسمی به کار می‌رود، مانند: «و هر گاه بیمار شوم، او مرا بهبود می‌بخشد» و گاه به معنای درمان بیماری‌های روحی و عقلی، مانند: «و از قرآن، آنچه [مایه] شفاست، فرو می‌فرستیم». از نام «شافی» درباره خدای متعال، هر دو معنا اراده می‌شود؛ بلکه آن‌سان که در حدیث وارد شده: «هیچ بهبودبخشی جز خدا نیست». بدیهی است که شفابخش، خداست و انحصار این صفت به او، به معنای نفی اسباب در نظام آفرینش نیست؛ بلکه قرآن کریم، وسیله‌ای برای درمان بیماری‌های روحی و عقلی (البته ـ چنان‌که در شماری از احادیث آمده ـ درمان برخی از بیماری‌های جسمی نیز به وسیله قرآن امکان‌پذیر است.) است، و دعا و دارو، وسیله‌ای برای درمان بیماری‌های جسمی هستند و در هر دو مورد، سبب سازِ سبب‌ها خدای متعال است. ۳ - پانویس
۴ - منبعپایگاه اطلاع‌رسانی حدیث شیعه، برگرفته از مقاله «واژه شناسی «شافی»»، تاریخ بازیابی ۹۶/۴/۲۴. |